Στην οδό Εδέσσης, ταξίδι στο χρόνο

Πριν από μία εβδομάδα φιλοξενήθηκα σε ένα σπίτι, όπου ζει και ο Φιντέλ με τ’ όνομα, μία γάτα του Σιάμ όμορφη πολύ-να δες, αν δε με πιστεύεις:

Ο Φιντέλ, λοιπόν, έχει το εξής χαρακτηριστικό (εκτός από πολλές τρίχες): είναι περίεργος. Πολύ περίεργος (χαίρω πολύ). Καταρχάς, είναι συνεχώς σε εγρήγορση. Με τον παραμικρό ήχο, γυρνάει το κεφάλι του σχεδόν με έκπληξη, σπεύδει να επεξεργαστεί κάθε καινούριο που μπαίνει στο σπίτι, εξερευνά τις γωνίες του σπιτιού ξανά και ξανά και ξανά, περιεργάζεται όλους και όλα με ενδιαφέρον, κυκλοφορεί λες και βλέπει (σχεδόν) τα πάντα για πρώτη φορά. Λες, τώρα, αυτή η γάτα ή αμνησία έχει και ξεχνάει τί είδε ή είναι τυχερή που έχει τη διάθεση να βλέπει λεπτομέρειες κάθε φορά με τη διάθεση μικρού παιδιού (έστω, γατιού). Τείνω (ωραιοποιημένα) προς το δεύτερο (έλα!).

Η αλήθεια είναι, και να μη με παρεξηγήσουν, παρακαλώ, οι γατόφιλοι εκεί έξω, ότι αν ήταν να διαλέξω μεταξύ γάτας και σκύλου θα διάλεγα το δεύτερο, αλλά δεν μπορώ παρά να θαυμάσω την ιδιότητα του κυνηγού που έχουν αυτά τα αιλουροειδή.

Έχοντας, που λες, πρόσφατη την συμβίωση με το Φιντέλ, προχθές κατέβηκα μία βόλτα στην πόλη με τον καλό μου. Το κέντρο (Τσιμισκή και λοιπά) ήταν εξωφρενικά γεμάτο με κόσμο (είχε ακόμα καλούτσικη θερμοκρασία), και σχεδόν αυτόματα τα πόδια μας μας πήγανε λίγο παραπέρα. Μπήκαμε, λοιπόν, στα στενάκια κοντά στην οδό Φράγκων, ήτοι στον φραγκομαχαλά. Φτάσαμε στην πλατεία Εμπορίου (υπέροχη μικρή γωνιά της πόλης, αλλά, φευ, τίγκα στα αυτοκίνητα-τί ασχήμια πια), και μπήκαμε στην Εδέσσης, μία οδό την οποία ποτέ άλλοτε δεν είχαμε περπατήσει. Τώρα, μη φανταστείς ότι είναι και κανένας μεγάλος δρόμος, καμιά εξηνταριά μέτρα στο όλον, αλλά είναι τόσο γοητευτικός!

Απ’ ό,τι διαβάζω (στο google το έψαξα, μην τρελαίνεσαι), αυτή η οδός ήταν κάποτε μέρος μίας από τις εβραϊκές συνοικίες της πόλης, και σ’ αυτήν υπάρχουν πάρα πολλά όμορφα και ιστορικά κτίρια, τα οποία δυ-στυ-χώς (δεν μπορώ να το τονίσω αρκετά, αυτό το “δυστυχώς”!) έχουν παρατηθεί στη μοίρα τους. Το να τα βλέπεις σε αυτήν την κατάσταση (την παρατημένη) έχει μία άλλη γοητεία, δε λέω, γίνεται η ατμόσφαιρα κάπως στοιχειωμένη και μαγική, κάτι σαν ταξίδι στο χρόνο ένα πράμα, αλλά, πες, πόσο πιο ωραία θα ήταν αν αυτά τα κτίρια είχαν ζωή (σας παρακαλώ, όχι άλλα καφέ και κλαμπ, όμως).

Καθώς, λοιπόν, περπατούσαμε, άρχισα να τραβάω φωτογραφίες (λέγε με και Ιάπωνα τουρίστα) και να κοιτάω κι από δω κι από κει ενθουσιασμένη. Σε αυτό το σημείο ακριβώς σκέφτηκα τον Φιντέλ: έβλεπα λεπτομέρειες στην πόλη στην οποία ζω εδώ και δεκαέξι χρόνια, τις οποίες δεν είχα ξαναδεί. Γεια σου ρε Φιντέλ, με τα ωραία σου! Είναι αυτό που λέμε epiphany. Μου ήρθε φλασιά, δηλαδή, πώς το λένε. Σιγά το πράγμα, θα μου πεις: μπήκες σε ένα δρομάκι στο κέντρο της πόλης, τρελή εξερεύνηση. Θα σου πω: ναι, τρελή. Όντως. Έτσι απλά.

Σε αυτό το ωραίο μπακράουντ, τώρα, έβγαλα και μερικές φωτογραφίες από την καινούρια φούστα που έραψα, η οποία όμως, δεν είναι και τόσο καινούρια, γιατί το ύφασμά της ξεκίνησε μερικές δεκαετίες πριν από τη Γερμανία, για να βρεθεί τελικά στα χέρια μου (ευχαριστώ πολύ, Κατερίνα! ;)). Μη φανταστείς τίποτα πολυτελές, ένα βισκόζ είναι, το οποίο, όμως, έχει πολύ όμορφο ντεσέν, και είναι χυτό και άνετο. Η ίδια η φούστα, τώρα, δεν είναι παρά δύο ορθογώνια παραλληλόγραμμα (ένα για μπρος και ένα για πίσω), τα οποία σουρώθηκαν και στερεώθηκαν με το ζωνάκι. Ένα φερμουάρ, και έξω από την πόρτα. Εύκολα και δοκιμασμένα πράγματα.

Για δες: