Βελόνες χειρός κεντήματος μυτερές

Μπαίνει στο δωμάτιο. Τη βλεπει στη συνηθισμένη της θέση: δίπλα στο παράθυρο, με το ισχνό, μελαγχολικό αγγλικό φως να φωτίζει το μισό της πρόσωπο, το άλλο μισό σκοτεινό, αλλά ταυτόχρονα τόσο προσφιλές. Δεν τον ακούει καν να πλησιάζει: όταν κεντάει, συγκεντρώνεται στον εαυτό της, ο κόσμος γύρω δεν υπάρχει, όλα είναι βελονιές και χρώματα. Στέκεται και την χαζεύει για λίγη ώρα και τελικά μιλάει: μαμά, τί θα φάμε σήμερα;